18 januari 2013, een vrijdagochtend om 4u is onze derde ‘Prins’ geboren. Hoewel andere woorden hem ook perfect kunnen omschrijven: grappig, gevat, snugger, luidruchtig, aanwezig, hooggevoelig, strongwilled, lief, sociaal sensitief, sfeervoeler, voetbalfanaatje, knuffelbeer, familieman, kieskeurige eter,…. Maar vooral: de kers op onze taart! J
Zijn start was er eentje zonder problemen, de beste zwangerschap en bevalling EVER! Hij was er net een uurtje of hij ‘keek’ al goed rond waar hij terecht gekomen was. Nicolas en ik vroegen of hardop af of hij wel tevreden was over ons? J… hij keek ons met grote ogen vanonder zijn mutsje aan.
Je moet weten dat al de zorgen over onze twee andere prinsen op school zich afspeelden in de periode dat ik zwanger was en bevallen ben van Gilles. Het was een mega intense periode en Gilles was ook geen gemakkelijke baby. Helemaal oververmoeid en over mijn toeren gingen we weer naar de kinderarts. Mevrouw, breng Gilles een dag of twee naar een crèche of onthaalmoeder, dat zal hem en u veel goed doen. Met een klein hartje brachten we hem enkele weken later naar een hele lieve onthaalmoeder. En wat bleek? Hij voelde zich er onmiddellijk thuis! Ongelofelijk hoe graag hij ging, zelfs op 7 maanden al! En ik blij, kon ik toch een aantal uurtjes per dag even op mijn plooi komen en mijn huishouden doen zoals elke moeder dat hoort te doen. Gilles speelde voornamelijk met de oudere kinderen (18maanden tot 2,5jaar). Dat vond hij leuk volgens de onthaalmoeder. Ok dan, zolang hij maar gelukkig is en plezier heeft.
Na een jaar was die fun gedaan. Hij huilde vanaf we in de straat van de onthaalmoeder reden, wou zich niet meer aankleden, stampte en sloeg. We vonden dat we moesten doorzetten, zeg, hoe stout was die nu eigenlijk de laatste tijd? Waarschijnlijk een fase dachten we. Achteraf bleek dat zijn oudere ‘vrienden’ gestart waren op school en dat hij als enige achterbleef samen met wat kleine baby’s. Op een gegeven moment rond Kerst was Gilles superziek en is hij opgenomen geweest in het ziekenhuis: hij at en dronk niet meer en dus uitgedroogd natuurlijk. De kinderarts onderzocht hem maar vond niks. Mevrouw ik volg uw verhaal dat hij niet graag meer naar de onthaalmoeder gaat. Jullie mogen naar huis, bekijk het en als het kan, hou hem per direct thuis van de onthaalmoeder en zie hoe het gaat. We bellen snel….. En inderdaad, na 2 dagen is hij terug beginnen eten….. De onthaalmoeder vond het zo erg dat hij niet meer kwam maar het was helemaal niet haar schuld…Dat was mijn eerste keer dat er een alarmbelletje afging in mijn hoofd…. Het leek zo herkenbaar allemaal… Weer ben ik aan de slag gegaan met werkblaadjes, deden we uitstappen naar een museum,… en weer zag ik mijn kleine ventje terug openbloeien….Net zoals we al hadden meegemaakt met de twee grote broers.
September 2015, Gilles ging naar de instapklas! Ik was al voorzichtig mijn verhaal gaan vertellen aan de zorgcoordinator van onze school….. Ze zouden eerst eens zelf kijken hoe de vork aan de steel zat… En zoals verwacht ging het ook weer op school bergaf… Therapeute erbij, wij weer aan tafel voor een gesprek met de juf…. Maar die zat met haar armen overeen erbij en keek ernaar. Zij ondernam niets om hem beter te doen voelen, de aangeboden hulp van de therapeute had zij niet nodig vond ze….. Grootouderfeest. Onze Gilles zat stil op een bankje te wachten tot het voorbij was. Hij was nog een schim van zichzelf met grote zwarte kringen onder zijn ogen. Zelfs de grootouders vroegen zich af wat er met onze Gilles was, zo kennen we hem helemaal niet zeiden ze tegen de juf. Oh maar zo is hij altijd in onze klas hoor! Heel flink is hij! Soms zit hij daar de hele dag zelfs! Mijn hart brak…. Iedereen die onze Gilles kent, weet dat hij zo niet is….
Na Pasen versnelde hij ook naar de eerste kleuterklas waar hij weer open bloeide maar jammer genoeg was dat laatste trimester van het schooljaar snel voorbij.
Hij startte vol goede moed in de tweede kleuterklas maar ook daar bleef de uitbreiding/hulp (bv bij knippen), veiligheid bieden uit. In februari kregen we de boodschap of we Gilles konden thuishouden want ze vonden dat hij echt ongelukkig was in de klas, naar school gaan was een echt opdracht voor Gilles vonden zij en dat was zielig volgens hen….(letterlijk he, die woorden vergeet ik nooit meer) Ok dan, ons werk werd aangepast en ik bleef voornamelijk thuis om ons ventje op te vangen…
Ondertussen hadden we op vraag van de school een psychologe aangesproken die moest bevestigen of Gilles nu wel echt een voorsprong had. Zij vond het zo overduidelijk dat zij zelfs in het verslag vermeldde dat een IQ-onderzoek niet nodig was, uitbreiding was noodzakelijk en eventueel een tweede versnelling zou ook nodig kunnen zijn, graag er al rekening mee houden…. Maar wat vooral haar advies was, was het feit dat Gilles school als een veilige omgeving ervaart, waar het leuk is om te zijn, waar een juf er is om je te helpen en waar je kan LEREN. De school was niet mee, we weten niet wat u bedoelt met hem warm en veilig opvangen (echt letterlijk zeiden ze dat)…. Ok beste school, dan komt de psychologe wel even tot op school om het jullie uit te leggen maar ook daar hadden ze geen oren naar. Een intelligentie onderzoek dan maar. Ondertussen hadden we weer die lieve zorgjuf die in de periode dat Gilles thuis was, wekelijks werkjes voorbereidde zodat hij toch een voorbereiding had voor het eerste leerjaar. Zij dacht dat hij wel zou kunnen versnellen als hij de voorbereiding onder de knie had. Fantastisch vond hij die mapjes! Elke week keek hij ernaar uit om ze te gaan halen en op een uurtje had hij alles gemaakt. Zijn IQ onderzoek vond hij ook zo leuk. Normaal gezien splitst de psychologe die test op in 2 of 3 delen omdat de meeste kinderen het heel vermoeiend vinden en vaak hun concentratie verliezen na een tijdje…. Onze Gilles heeft de test afgewerkt in 4u met tussenpozen van10 min pauze. Hij kon en wou niet stoppen! Als een trein ging hij….. Hij scoorde ongelofelijk hoog, extreem hoogbegaafd, met een harmonisch profiel en een buitengewone verwerkingssnelheid…. Ik heb gehuild…. Ik wist waar we voor stonden… Dit gaat geen gemakkelijk parcours worden…
Met de IQ test terug naar school… Hij start dan toch niet in het eerste leerjaar mevrouw want volgens de directie is er geen draagkracht om Gilles op te vangen. Menen jullie dit nu? Ok wat doen we dan? In de derde kleuterklas en we gaan zoveel mogelijk uitbreiding geven…
In dat schooljaar is Gilles 3 weken naar de kleuterklas geweest tot de zorgcoordinator van de school hem op een ochtend weer stampend en krijsend van mij af plukte… We gaan eens babbelen Gilles zei ze……
Tegen de middag telefoon: mevrouw kan u vandaag nog op school passeren aub? We hebben belangrijk nieuws over Gilles….. Wij in zeven haasten naar school…. Oh nee, wat is er nu weer aan de hand? Wat gaat er weer gebeuren? Wat is er met onze kleine man?
De zorgco vertelde dat ze met Gilles eens naar het eerste leerjaar was gegaan omdat hij dat zo graag wou maar eigenlijk niet echt wist wat daar gebeurde… Zij is met hem gegaan. Hij zat mee in de vertelhoek waar ze elke ochtend starten, nadien een lesje meevolgen…. Gilles legde zijn handje op de juf haar been en zei: dankje juf dat je met mij naar het eerste bent gegaan, dit is wat ik graag wil…. De lieve zorgco was er zelf van aangedaan en wij ook..
De bal snel aan het rollen: Gilles startte de dag nadien al en had 3 ‘testdagen’. Als hij en de klasjuf het zagen zitten ging hij vanaf volgende week naar het eerste leerjaar! Btw: die smoes over draagkracht, gewoon gelogen, de juf was nooit iets gevraagd over Gilles opvangen. Ze zei: ik heb het met Mathis gedaan, waarom zou ik het dan voor Gilles niet willen doen?? Een leugen van de directie blijkbaar..
Gilles was in de wolken!!! Zo blij dat hij was, wel een beetje bang ook maar hij had er zin in! Die dagen geen krijsende Gilles hoor! En zo startte hij in het eerste. Tegen maart zat het er weer helemaal tegen, niet door de klasjuf hoor maar omdat zijn vertrouwenspersoon er niet meer was, werd hij terug bang, hij kreeg geen hulp bij aankleden, andere juffen vonden dat hij zich maar moest gedragen als een kind van het eerste maar ja, hij was wel twee jaar jonger!! Af en toe een aanmoediging had hij echt nog wel nodig, of een handje op de speelplaats…. Hij vond het te spannend om nog te gaan en ook toen bleef hij weer thuis. De zorgco kwam terug na een lange periode van ziekte en zei dat ze hem individueel wilde lesgeven om de verloren tijd in te halen zodat hij eventueel nog naar het tweede leerjaar zou kunnen want dat kon hij zeker aan en dat was ook wat hij wilde…. Het heeft niet mogen zijn…. De school werkte tegen en het was snel duidelijk dat de zorg niet gegarandeerd kon blijven zolang o.a. nicolas nog voorzitter van de ouderraad was (door het gedoe bij Mathis dat schooljaar, waren wij uiteraard die ‘lastige’ ouders voor de leerkrachten).
Uiteindelijk hebben we 1,5 jaar thuis gezeten met die kleine man, een kinderpsychiater moest eraan te pas komen. Met thuisonderwijs hebben we een deel van zijn ‘achterstand’ kunnen inhalen maar hij moet het tweede leerjaar wel opnieuw doen. Voor ons maakt het niet uit in welk leerjaar hij zit, wij willen dat onze vent gelukkig is, graag naar school gaat en vriendjes heeft!
Hij wilde deze winter zo graag een verjaardagsfeestje geven maar kon maar 2 kindjes vragen? Dat gezichtje vergeet ik nooit meer… Tranen rolden over zijn wangetjes…. En over die van mij… Mama, ik ben echt helemaal alleen, ik heb geen vrienden, niemand vind mij leuk….Terwijl hij een toppertje is! Echt! Zijn zelfbeeld zit heel laag….
Ondertussen gaat het wel beter met hem, met kleine stapjes vooruit en soms een stapje achteruit volgt Gilles nu 4u thuisonderwijs op zijn nieuwe school bij een hele lieve zorgjuf mét kennis over hoogbegaafde kinderen en gaat hij eens een half dagje naar zijn klas. Volgend schooljaar gaat ook hij naar de pi klas net zoals zijn broers en zijn twee beste vriendjes gaan ook! Toevallig he 😉
Hij kijkt er zooooo naar uit!!
Toen we hem het nieuws vertelden dat de school volgend jaar een pi klas oprichtte voor kinderen vanaf het tweede leerjaar is hij beginnen huilen….. Maar Gilles toch….. Zijn armpjes rond mijn nek: mama, dan ga ik eindelijk weer gelukkig kunnen zijn….
We duimen mee voor hem…..voor ons,…. Voor ons gezin…..
