Op de ochtend van vrijdag 12 maart 2010 ben ik opgestaan met weeën om de 7 minuten.  Op zich niets om je al ineens zorgen in te maken maar ik was nog maar 34 weken ver en had op 30 weken al een dikke week in het ziekenhuis gelegen met voortijdige weeën. Toch ongerust genoeg om langs de kliniek te gaan voor een checkup ….. Ik lag al een maand plat op de zetel (ik mocht er alleen uit om naar het toilet te gaan) en had eigenlijk nog 6 weken te gaan.

Nicolas en ik zijn voor alle zekerheid op controle gegaan bij de dokter en we moesten uit voorzorg in de kliniek blijven.  Even kijken of de bevalling zich zou doorzetten of niet.  Om 11u ‘s morgens aan de monitor, om 18u lag ik er nog en was ik al flink aan het puffen!  Ik wist al lang dat onze Mathis die dag had gekozen om in ons leven te komen. J

De dokter en Nicolas dachten dat ik nog wel terug naar huis zou gaan maar om kwart voor tien ‘s avonds was hij daar dan! (zonder epidurale by the way, want dat geven ze niet als je voortijdig bevalt.  Bummer! 😀 maar dat hadden ze me niet op voorhand verteld! Die sluwe vossen 🙂 Maar als ik nu geen oermoeder ben, weet ik het niet hoor! AARGH! J J

Het is geruststellend om je pasgeboren kindje te horen huilen maar die van ons,…. Die brulde de hele afdeling bij elkaar!  Zo boos dat die was en zoveel geluid dat die kon produceren en dat terwijl dat hij nog niet helemaal geboren was!  Ik vroeg me af of die longrijping van een paar weken terug er voor iets tussen zat…J

 mathis1 - Witte-Raven

Mathis was een baby die ook reflux had maar gelukkig hadden we daar al ervaring mee, stonden we snel bij de kinderarts en de osteopaat en kon hij snel starten met medicatie, een aangepaste (peperdure) melk en gepruts met indikmiddelen.

Mathis was eigenlijk wel een gemakkelijkere baby dan Cédric.  Hij kon zichzelf al best entertainen: op 3 maanden een speeltje kunnen grijpen van de mobiel en zo mee ronddraaien…. Plots zag ik dat hoofdje over de rand van het park piepen, hangend aan die mobiel!  Echt niet normaal dat blokje beton van ons! We noemden hem al snel John Beton!  Haha en zo noemen we hem nog steeds….. Hij is echt sterk!

Mathis heeft een maandje gekropen, of liever geslopen als een militair, supersnel kon hij de woonkamer door…. en op 11 maanden kon hij ook lopen!  Geweldig dat die dat vond! Overal kon hij nu naartoe.  Praten kon hij ook echt super snel, helemaal het tegenovergestelde van zijn broer! Volzinnen, moeilijke woorden het ging allemaal voor Mathis!  Faalangst stond niet in zijn woordenboek!  Hij probeerde alles uit, gaf niet op en ging er altijd voor!  Hoe vaak heeft hij niet moeten huilen omdat hij niet zo snel kon rennen zoals zijn grote broer…. Echt, je wil niet weten hoe vaak ik heb proberen uit te leggen dat het normaal was dat hij nog niet zo hard kon rennen als zijn broer, dat hij jonger was, dat hij kortere beentjes had, maar niks hielp… Hij moest en zou even snel en liever nog sneller dan zijn broer kunnen lopen… Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken wat voor smile er op zijn snoet stond de dag dat hij een wedstrijdje van Cédric had gewonnen.  Dat bleek achteraf een grote sterkte te zijn van hem: eender wie er voor hem staat, hij wil altijd beter zijn.

Toen Mathis 18 maanden was, ging hij elke dag mee naar school om Cédric te brengen.  Elke keer dat de bel ging, en ik Cédric huilend moest achterlaten in de klas, moest ik Mathis huilend en krijsend onder de arm meenemen terug naar huis.  Hij wou blijven.  Toen vond ik het grappig, en ik niet alleen, de leerkrachten en andere ouders lachten elke keer wanneer ik met een huilende Mathis onder de arm passeerde langs de schoolpoort.   Nog een jaartje zei ik dan en dan mag jij ook naar de klas! Maar ik reed elke keer met een betraand jongensgezichtje terug naar huis…

Mathis had op zijn 2 jaar een gebroken been.  Bij de dokter wou hij ook zijn foto bekijken.  Skelet zei hij steeds, dat is mijn skelet! Met mijn botten en zonder mijn huid!  De dokter keek eens verbaasd. Ik zag dat hij zich afvroeg of hij het goed gehoord had!  Toen Mathis in het gips moest, vroeg de verpleegster aan mij welke kleur de gips moest zijn.  Ik zei vraag het maar aan Mathis.  En hij antwoordde: ik wil blauw want blauw is mijn lievelingskleur!  Die is niet op zijn mondje gevallen zei de verpleegster verbaasd.  Ik was het gewoon.  Hij las hardop in de supermarket ook alle prijzen, met getallen na de komma, en ik heb vaak een lach moeten inhouden als ik de verbaasde gezichten van de mensen rond ons zag!

Mathis was nergens bang van en kon het ook allemaal.  Hij was ook motorisch enorm sterk.  Op 18 maanden klom hij (elke avond) gewoon uit het spijlenbedje met zijn slaapzakje aan.  Plots hoorden wij voetstapjes boven en riep hij: ikke niet slapen! Nog niet moehoe!! Hij was sneller uit zijn bed dan erin!

Toen hij 2,5 jaar was, was eindelijk het moment daar dat Mathis naar school kon!  Wat hebben we afgeteld naar deze dag, zowel hij als ik!  Dit zou eindelijk zijn moment zijn waar hij al een jaar op wachtte!  En inderdaad, zonder tranen is mijn grote held naar school gegaan net zoals zijn grote broer! En ja, hij kwam enthousiast terug! Dat was een heel leuk avontuur zei mijn kanjer na die eerste dag! Yes! Die was vertrokken!!  Of dat dachten we toch….

Na een week was de euforie over. Mama, ik doe niks op school, nooit niks en ik moet altijd wachten…Tja, wat zeg je dan?

Na een paar weken was er van het allereerste enthousiasme niks meer terug te vinden.  Hysterische taferelen waren dagelijkse kost en het ging nog verder dan dat: hysterie, niet willen aankleden, krijsen dat door merg en been ging, boos zijn, verstoppen onder de eettafel of in de zetel, terug uitkleden, terug in de broek plassen (soms wel 4xper dag!! Superflink zei de juf!  Het is maar 4x….) En even tussen haakjes: in het weekend bij ons thuis deed hij niks! Al meer dan een half jaar! Zelfs ’s nachts was hij droog..

We hadden al wel gemerkt dat het speelgoed van de speelleerklas precies toch wel wat klein was voor onze Mathis maar ja, misschien beeldden we het ons in.

Ook leek Mathis toch niet zo ‘baby-achtig’ als de andere instappertjes.  Of zagen we dat misschien ook verkeerd?  De zorgjuf stelde voor om hem een beetje meer uit te dagen door hem moeilijkere puzzels te laten maken of hem een spelletje te laten spelen. Tenslotte speelde hij thuis mee Mens Erger je Niet en kon hij perfect 1 op 1 tellen (een dobbelsteen gooien en evenveel vakjes met een pion zetten).  Hij mocht ook eens zijn lievelingsboek over dino’s meebrengen en hierover vertellen in de kring.  Dat boek was zijn Bijbel!  Overal sleurde hij die mee en aan iedereen die het horen wilde, vertelde hij over de Stegosaurus en de Diplodocus, Triceratops en Iguanodon,… Of het herbivoren of carnivoren waren en hoe je dat kon zien en in welke periode ze leefden… Ik hoef je niet uit te leggen dat hij totaal geen aansluiting vond met zijn kindjes van de klas en dat hij zich heel eenzaam voelde. Mama, de kindjes snappen mij niet en lopen weg terwijl ik nog aan het vertellen ben….. Mama, op de speelplaats wacht ik op Cédric en zijn vrienden en als ik ze niet zie, wacht ik gewoon tot de bel weer gaat….. Groot verdriet kwam ervan.

Ook was hij enorm gefrustreerd omdat hij vaak en lang moest WACHTEN!  Hij kon al lang zijn jas goed aandoen of alleen naar het toilet gaan maar zijn klasgenootjes nog niet.  Dus hij heeft in de klas echt superveel moeten wachten en hij geraakte helemaal in een depressie….  Het moment dat ons hart volledig brak, was de ochtend dat we hem brachten en hij helemaal niet meer reageerde: geen gekrijs, geen gestamp,…. Hij was gelaten, maakte geen oogcontact niet meer, antwoordde niet meer als we hem op school achterlieten…Hij ging gewoon op zijn bankje zitten en bewoog niet meer.  Dit was niet mijn vrolijke luidruchtige mannetje!!!  Dit gaat echt niet goed! Toen we dit aankaartte bij de juf was het antwoord: Mevrouw u zou beter trots zijn op zo een flinke zoon in plaats van alleen maar dingen te zoeken die slecht gaan.  Letterlijk kreeg ik deze boodschap… Aan de grond genageld en met tranen in de auto later…. Zag ik het verkeerd?  Ben ik een negatieve moeder?  Sluit ik inderdaad mijn ogen voor wat mijn ventje wel kan? Ik twijfelde aan mezelf, als mama, was ik zo veeleisend? Leg ik de druk te hoog?

Gelukkig konden we op dat moment (na een wachttijd van enkele maanden) terecht bij een therapeute.  Oorspronkelijk hadden we aangemeld voor Cédric maar toen we ons verhaal deden, en ook het verhaal van Mathis vond zij de situatie van Mathis veel dringender.  Mathis is bij haar geweest op spelsessie en normaal gezien doet ze eerst vier sessies om een volledig beeld van Mathis te hebben.  Na de eerste sessie, vroeg ze of we de dag nadien op schooloverleg konden gaan.  Het was overduidelijk dat Mathis een grote voorsprong had op zijn leeftijdsgenootjes.

De volgende dag was er een plan van aanpak voor Mathis: hij blijft per direct thuis van school voor 1 maand om terug op zijn plooi te komen, van die kind depressie vanaf te geraken. Ondertussen zou de therapeut hem nog begeleiden en zouden wij met hem aftellen om hem na de paasvakantie terug naar school te krijgen maar dan wel ineens in de tweede kleuterklas….TWEE jaar ging Mathis versnellen!  In de eerste plaats om tussen ontwikkelingsgelijken te zitten (5jarigen) en om hem te laten zien dat school ook leuk kan zijn en hem te laten ‘leren’.  Dus eigenlijk kwam Mathis (op 12/3 2013, op zijn 3de verjaardag) in de vroegere klas van Cédric terecht voor het laatste trimester.  Dat was het plan…. Misschien denk je: Dat was het plan? Kan het dan nog gekker?

Ja, dat kan.  Het was dus de bedoeling dat Mathis in september gewoon terug in de tweede kleuterklas zou starten, gewoon omdat hij dan kon werken naar de eindtermen toe van dat jaar.  Maar tijdens de grote vakantie werd het al snel duidelijk dat hij naar de 3de kleuterklas wou.  Hij was ervan overtuigd, wij nog niet en wij hadden nog een schooloverleg op 30/8…….  Zijn interesse lag in rekenen, lezen, hij stelde zichzelf als doel om zijn naam te leren schrijven en dat had hij direct onder de knie.

Op dat schooloverleg in augustus vonden zelfs zijn juffen van de tweede kleuterklas dat hij eigenlijk bij hen niks meer kon leren.  Hij was klaar en rijp voor de derde kleuterklas volgens hen en ook volgens ons… Dus Mathis op zijn 3,5 jaar naar de derde kleuterklas en weer zouden we wel zien. Hij kan nog altijd in september volgend schooljaar terug in de 3de kleuterklas starten.  Ergens denk ik dat we allemaal wel verwachtten dat hij zijn plafond daar zou tegenkomen.

Maar alsof het niet meer dan normaal is, ging hij gewoon verder, zonder problemen.  Mathis is ook helemaal aanvaard door zijn klasgenootjes en heeft vriendjes!  Hij wordt gevraagd op verjaardagsfeestjes en hij heeft ook lichamelijk wat lengte ingehaald tov zijn klasgenootjes!  Hij is helemaal open gebloeid en kijkt even hard uit naar het eerste leerjaar!  Het eerste leerjaar, allemaal goed en wel….

Maar dat is niet zo eenvoudig…hij is nog maar 4 als hij zou starten….

Ondertussen hebben we hem laten testen bij Exentra: een expertisecentrum rond Hoogbegaafdheid van Tessa Kieboom.  Een volledig onderzoek om te zien wat voor vlees we in de kuip hebben. Hoe zit dat nu met dat kind van ons?  Zou hij dezelfde weg opgaan als Cédric?

En wat blijkt: zo hoogbegaafd als kan zijn, een veel hoger IQ dan zijn broer en blijkbaar een uitzondering op de uitzonderingen…Ja, het is al altijd een specialleke geweest zeker?  J

Ik kan je wel vertellen dat ik niet blij was met het resultaat, ik was zelfs in shock… op sommige domeinen haalde hij (op de leeftijd van 3jaar en 6 maanden) de score van een 8 of 9-jarige!  Dat had niemand gezien, wij niet, de juf niet…. Want Mathis valt niet op tussen zijn leeftijdsgenootjes maar ervaart de wereld wel als een kind dat veel ouder is. Hij past zich gemakkelijk aan en dat bleek later vaak ten koste van zijn eigen welzijn en geluk.

Maar hij was vol vertrouwen en klaar voor het eerste leerjaar! Laat maar komen dat rekenen en lezen dacht hij!

En ook daar ging het vlot!  Hij kon al snel lezen, dat had hij zichzelf geleerd tijdens de vakantie.  Plots kon die lezen daar onder de eettafel aan zee.   Hij had stiekem geoefend en zei plots mama ik zal eens voorlezen voor jou!  En ik dacht dat hij gewoon het verhaaltje ging verzinnen, weet je wel, die kleintjes die zo doen alsof ze kunnen lezen?  Nee die van ons las alles juist, ik heb hem drie keer gevraagd om het nog eens te doen.  Het leek alsof hij er plezier in had om mijn verbaasde gezicht te zien, de deugeniet!

Schrijven ging moeilijker, maar wat wil je, als je twee jaar jonger bent.  Cognitief kan je wel versnellen maar je lichamelijke ontwikkeling niet en ondanks dat hij motorisch wel sterk was, was schrijven (fijne motoriek) een flinke opdracht voor hem.  En waar hij het meest last van had?  Zijn vriendjes konden allemaal mooier en beter schrijven en dat viel hem hard op en dat vond hij helemaal niet leuk!  Maar een topjuf had daar een oplossing voor: geen stickers voor het mooiste geschreven blad maar voor een mooie knappe inzet!  En daar werkte die kapoen van ons voor. Een mooi voorbeeldje van werken aan een groeimindset en zo kon onze kapoen ook een coole sticker verdienen!

In het eerste leerjaar hadden ze rekengroepen.  Een LVS-test wijst uit op welk niveau een kind rekent en op basis daarvan worden de kinderen onderverdeeld bij een zwakke, gemiddelde en sterke groep.  De kinderen zelf weten deze onderverdeling niet.  Mathis scoorde op die test gemiddeld dus kwam hij in de gemiddelde groep terecht.  Maar die juf stond niet achter het feit dat Mathis al in het eerste leerjaar zat.  Wij hadden net overleg gehad met de klasjuf, zorgcoordinator en therapeut.  Een belangrijk punt van de therapeut tijdens dat overleg was dat Mathis vooral NIET onder zijn niveau mocht werken.  Daarmee bedoelde de therapeut en ook de psycholoog dat Mathis ten allen tijde zijn uitdaging moest krijgen.  Wanneer dit niet zou gebeuren heeft dit rechtstreeks impact op zijn welzijn én op zijn prestaties.  Maar daar had die rekenjuf geen oren naar, op eigen houtje besliste zij dat Mathis bij de zwakkere rekenaars moest zitten.  Ons ventje vond het zo saai als wat!  Hij wilde niet meer rekenen, maakte express fouten, kroop onder zijn bank…. Hij verveelde zich als een stekker! Thuis zette hij de boel ook op stelten, om dan maar te zwijgen over hoe onze ochtenden weer verliepen om hem naar school te krijgen.  Hoe kan hij nu ineens zo ongelukkig zijn dachten wij?  Het ging toch super?  Wij gingen uitleg vragen bij zijn klasjuf: Hoe kan dit gebeuren als we allemaal afgesproken hadden om dit scenario te vermijden?  Goh, mevrouw, die rekenjuf heeft dat op haar eentje besloten…. Oh ja, en waarom?  Wordt een zorgkind niet opgevolgd dan?  Geen idee mevrouw, misschien moet u maar eens uitleg vragen aan de rekenjuf zelf.  Eerlijk gezegd waren we zelfs niet op de hoogte dat ze hem van rekengroep veranderd heeft.  Volgens de rekenjuf kon Mathis niet rekenen: hij maakt fouten, kan zich niet concentreren, droomt in de klas, let niet op en kijkt naar alles wat er rondom hem gebeurt.  Het lijkt alsof het hem niet interesseert.  Daarom heb ik dat besloten.  Ok en zijn zorgverslag, het advies van de therapeut en IQ verslag dan? Ga je je dan niet informeren of jouw beslissing wel de juiste is?  Nee, dat deed ze niet…. Begrijpen wie begrijpen kan.  De zorgjuf besliste dat hij in de rekengroep van zijn klasjuf mocht.  Een bekend gezicht zorgt misschien dat hij zich veiliger voelt.  Hij zit dan wel in de sterkste rekengroep maar dan geeft ze hem wel gemakkelijkere oefeningen.  Zo gezegd, zo gedaan…. Wat bleek?  Na een week ging ons ventje weer graag naar school en rekende hij gewoon mee met die straffe bollebozen!  Mathis is in dat leerjaar zo groot geworden!  Hij genoot van dat eerste leerjaar!  Alleen mee op schoolreis: andere juffen in paniek: wat gaan we met Mathis doen, kan die wel mee, zo klein maar zijn klasjuf had het volle vertrouwen: Natuurlijk kan die mee!  Zij heeft zoveel voor onze man gedaan: een verhoogje aan de bank zodat hij zijn voetjes kon zetten, vriendjes die hem hielpen om de grote trap op te gaan maar in de klas kon hij mee! Spreekbeurten geven over zijn kitten, optreden op de eerste rij op het Tuinfeest! Hij deed het allemaal en hij was gelukkig! Dus wij ook en dankbaar voor een topjuf dat jaar!

Het tweede leerjaar was eigenlijk van hetzelfde alooi.  Een leuke juf die open stond voor Mathis zijn situatie.  Enkel met lezen weer hetzelfde verhaal: Mevrouw, hij heeft een goede leestoets gedaan en behaalt een boven gemiddeld niveau.  Oh echt juf? Thuis leest hij echt al moeilijkere boekjes dan datgene wat hij mee naar huis krijgt.  Die wil hij dan ook niet lezen….  Mag hij mee met de sterke lezers een uitdagend boek lezen? Nee, want we willen geen druk op hem leggen dus daarom krijgt hij boekjes van een AVI niveau lager… Misschien als zijn leesrups (een sticker per gelezen boek) vol is.  Na enkele boeken gaf Mathis lezen op…. Mama, dat is zo een saai boek…

En als ik als leesmama in de klas met hem las, zat hij soms ondersteboven op zijn stoel, las hij verschillende regels door elkaar, was hij zijn draad kwijt,enz…. De juf zei dat we Mathis niet moesten pushen om te lezen, stel je voor dat hij dan zijn motivatie om te lezen zou kwijt geraken, dat moeten we vermijden dus als hij die boekjes van school niet wil lezen, dan hoeft hij dat niet te doen.  Ok juf en wat met de boeken thuis?  Ja als hij ECHT ze zelf wil lezen mag dat maar ik zou het niet aanmoedigen… Ok dan maar zeker…. Mathis was lezen echt zo beu als koude pap!  Niks wilde hij nog lezen dus lieten we het maar.  Op het einde van het schooljaar vroeg ik de juf hoe het met Mathis zijn leesniveau gesteld was.  Oh goed hoor, hij scoorde op de leestest net onder het gemiddelde maar dat is nog ok hoor, niks om je zorgen over te maken…. Niks om me zorgen over te maken???? Dat is toch een achteruitgang tov het begin?  Hij had in het begin van het schooljaar nog bovengemiddeld?  Ja, maar hij is nog zo jong…..

Het derde leerjaar hadden we goede hoop. Die juf had zelf hoogbegaafde kinderen dus voor ons was dat reden genoeg om een jaar ‘gerust’ te zijn.  Het bleek een foute inschatting…. Weer dezelfde dingen met wiskunde deze keer weer. Hij kan geen wiskunde, als we hem doortoetsen kan hij het niet, ik heb nog nooit een hoogbegaafd kind gezien dat ZOVEEL fouten maakt,…. Regelmatig zat ik bij de juf, bij de zorg (de zorgjuf die wij normaal hadden, was langdurig ziek en kon ons niet helpen, een zorgjuf die vooral ‘dacht’ dat ze wist wat ze moest doen was onze enige optie.). Het klinkt hard als ik het hier zo typ, en ja ik vind het zelf misschien ook kort door de bocht, en waarschijnlijk bedoelde ze het wel goed en waarschijnlijk hebben die juffen wel meer werk dan 1 hoogbegaafd kind gelukkig te doen voelen,…. Daar heb ik oprecht alle respect en begrip voor. Maar waar is het begrip naar mijn kind naartoe? Waar is het respect naar ons als ouders naartoe als wij elke keer ons verhaal opnieuw moeten doen, elk schooljaar ‘valt’ de klasleerkracht uit de lucht over het verhaal van Mathis.  Niemand heeft de verslagen gelezen, niemand heeft de tips van de therapeut ter harte genomen, niemand heeft de psychologe gecontacteerd voor hulp, tips of meer info….  Wat hebben wij moeten incasseren van opmerkingen?  Ik geef een kleine bloemlezing: Dat kind hoort niet thuis in die klas, heb je gezien wat die lichamelijk kan? Hij is maar gemiddeld hoor!  Als je dan doorvraagt, blijkt dat hij lichamelijk meer kan dan zijn leeftijdsgenootjes (dat geven ze dan wel toe) maar dat hij tov kinderen die 2 jaar ouder zijn hetzelfde kan als dat gemiddelde kind van die klas blijkt dat dan toch niet voldoende om te aanvaarden dat hij versneld is…. Of nog: ik heb nog nooit een hoogbegaafd kind gezien dat zoveel fouten maakt, of als hij in het 3de leerjaar zit, moet hij zich maar gedragen zoals een kind van het 3de leerjaar (dit ging dan over veters kunnen strikken of mee kunnen gaan zwemmen), of nog: Het wordt eens tijd beste ouders dat jullie gaan stoppen met Mathis te pushen.  Ik heb met hem gesproken en hij geeft zelf aan dat jullie hem onder druk zetten…. Lap! Echt?  Heeft hij dat gezegd? Een schuldgevoel alom…. Lieve schat, zetten wij je onder druk, wil je liever gewoon met de klas meedoen? Dan mag je dat gewoon zeggen hoor!  Ik dacht dat je je verveelde?  Ja mama, ik verveel me ook!  Waarom zegt de juf dan dat je liever met de klas meedoet?  Ja, ze vroeg: zijn je oefeningen van de uitbreiding moeilijk en ik zei ja.  Ja, ik dacht het al, ik denk dat het beter is dat je met de klas gewoon meedoet, denk je ook niet? Want zo lukt dat toch niet he?  Ja, heb ik dan gezegd maar eigenlijk wou ik gewoon hulp mama want ik had wel zin om die oefeningen te maken…. Maar ik zal dan toch niet zo slim zijn mama want de juf zei dat het niet nodig was en ze zou geen fluo-oefeningen (uitbreidingsoefeningen) meer geven.

Terug een overleg op school: heel constructief met de leerkrachten die er wel iets vanaf weten: o.a. de juf van de kangoeroeklas.  En even ter info: daar las Mathis wel en zelfs heel moeilijke teksten.  Alleen die juf moest ook alleen leven op haar kangoeroeklas-eiland want overleg was er niet.  Zij wist bv niet dat Mathis zich verveelde in de klas… Maar gelukkig zaten we nu allemaal aan tafel (op onze vraag) en hadden we een goed plan van aanpak!  Wij weer met volle moed, richting Paasvakantie.  Na een aantal weken bleek dat de beloofde aanpak weer uitbleef, de beloftes die gemaakt waren, bleven uit en Mathis geraakte meer en meer gedemotiveerd en wij hadden thuis een heel ongelukkig ventje.  Ondertussen was er een stagiaire in de klas die zelfstandig een maand aan de slag zou gaan.  Volgens de klasjuf het uitgelezen moment om eens met Mathis (en nog een ander hoogbegaafde jongen) aan de slag te gaan rond een geschiedenisonderwerp.  Mathis keek er echt naar uit! Mama, we gaan eindelijk iets leuks doen! Maar de weken verstreken en elke avond kwam Mathis teleurgesteld naar huis, de juf is niet geweest mama, het was de andere juf en het is zo saai in de klas.

Plots een briefje in de agenda, van de stagaire,: Ik heb met Mathis een praatje gedaan en we hebben SAMEN besloten dat er niks extra voor hem gedaan gaat worden.  Hij staat te veel onder druk.

Euh, wat is dit? En op basis van welke info bepaalt deze stagiaire dat de afgesproken zorgmaatregelen niet toegepast gaan worden? Even navragen bij haar de volgende ochtend. Haar antwoord: Beste meneer, het wordt nu stilaan tijd dat u uw kind niet meer pusht, hij wordt er onzeker door en ik denk dat u ook eens moet gaan aanvaarden dat wij al genoeg doen voor hem en dat dat ook maar eens moet stoppen.  Oh ja beste stagiaire?  Weet de klasjuf dit ook? Want wij zijn nog steeds aan het wachten op al die mooie beloftes, wij wachten nog altijd op aangepaste zorg voor onze zoon.  Ja hoor, die heeft gezegd dat ik die notitie in de agenda mocht zetten en dat ik u deze boodschap moest brengen……

En toen is er na al die jaren van tegenwerking een bom gebarsten, letterlijk…. We hebben toen een overleg gehad met de juf, de ‘zorgjuf’, directie,…. En daar hebben wij nu eens ons gedacht gezegd: dat we het nu wel beu waren dat wij zoveel betaalden aan therapeut, psycholoog, testings,…. (meer als 3000 euro ondertussen want daar krijg je dus geen terugbetalingen voor) en dat allemaal voor advies voor de leerkrachten en school, niet voor ons want thuis kunnen wij Mathis echt wel opvangen!! En jullie doen er niks mee, jullie maken ons uit voor slechte ouders, voor push-ouders, voor moeilijke ouders, beloven dingen maar voeren ze niet uit, beslissen dingen zonder achtergrondinfo en zonder overleg (zelfs niet met je eigen zorgjuf of kangoeroejuf!) en wij moeten nog altijd op onze knieën hier binnenkomen?  De directie stond achter haar leerkracht, zelfs zonder ons verhaal te aanhoren…. Het zorgteam en de kangoeroejuf niet… Zij wisten best hoe de vork aan de steel zat!  Maar zij wisten dat het dweilen met de kraan open was op deze school.  Zo is hun werk daar ook: veel expertise en ideeen in het zorgteam maar het leerkrachtenteam werkte altijd tegen…. En zo ook de directie die het vooral belangrijk vond dat ze nog steeds gevraagd werd voor de mylene-avondjes die door de collega’s georganiseerd werden.  Het zou toch spijtig zijn dat ze daar niet meer bij zou zijn…. Haar eigen woorden…..

Ook het schoolbestuur deed zijn duit in het zakje: de voorzitter dreigde dat de zorg voor onze jongste zoon Gilles niet gegarandeerd kon blijven zolang Nicolas voorzitter was van het beleidscomité van de ouderraad: Misschien moet u maar uw conclusies maken mr. Delcroix en dan maar ontslag nemen als u die zorg wil voortgezet zien…. Echt waar… Waarschijnlijk als je dit leest, denk je: och, dat is flink overdreven, zo een vaart zal het wel niet gelopen zijn…. Dat dacht die man van het CLB ook toen we in een vertrouwelijk gesprek ons verhaal daar helemaal zijn gaan doen.  Als u dit aan iemand vertelt, zei hij, gelooft niemand u… Waarom zou een school zo reageren??  Misschien dat u maar gewoon eens een gesprek moet aangaan en als dat niet lukt, dan komt u nog maar eens terug…

Ja, dat is ook onze vraag, hoe kan een school, een directie, bestuur en leerkracht zo reageren en de veiligheid en welzijn van onze kinderen zo onder druk zetten? En dan heb ik het nog niet over ander voorvallen daar met kinderen die niet hoogbegaafd zijn (een juf die haar klas alleen laat tijdens de schooluren, een film opzet en haar eigen zieke kinderen gaat ophalen van een andere school,… en dat is maar 1 voorbeeld)

Zo gezegd, zo gedaan dan maar…. Nicolas heeft zijn ontslag als voorzitter gegeven…Gilles kon niet naar een andere school voorlopig en moest dus nog 1 jaar op deze school blijven, weliswaar bij een goede klasjuf dus daar kozen we dan voor: een slechte school maar wel een goede juf en een super zorgteam dat was volgens ons meer zekerheid dan een nieuwe school met mooie beloftes en een onbekende juf…. Vanaf het 1ste leerjaar kon hij ook vertrekken en waren we van deze ‘elite’school vanaf!

Mathis heeft zijn schooljaar daar uitgezeten en 30 juni 2017 was de dag van de opluchting!  Eindelijk weg daar en we zijn NOOIT meer teruggegaan. Als we er nu eens passeren met de auto omdat we naar de winkel moeten, krimpt hun maag bijeen en die van mij ook…. We zijn gekwetst geweest in het diepste van onze ziel.  We hebben nog een klacht neergelegd bij de koepel van het Katholieke Onderwijs, die is ontvankelijk verklaard geweest en we zijn naar het Comité mogen komen.  De school was er niet, zij vonden het niet belangrijk om aanwezig te zijn tijdens dit verhoor vertelde de voorzitter ons, wat hij ten zeerste betreurde… Ons verhoor heeft 40 min geduurd. Dat was veel zei onze advocaat, gewoonlijk duurt dat maar 10 tot 15 min.  Een positief signaal volgens hem.  Toen we buiten nog napraatten, kwam de voorzitter van alle ouderraden nog even naar buiten: mevrouw u bent een hele moedige mama zei hij.

En we hebben over de ganse lijn gelijk gekregen: niet alleen ivm Mathis zijn specifieke casus maar over alle casussen over de jaren heen van onze andere zonen ook…. De school heeft een advies gekregen en daar is het jammer genoeg bij gebleven…. Raar he? Een school doet echt hele foute dingen en een koepel waar alle betrokkenen aanwezig zijn: Koepel zelf, Overkoepelende ouderraad, vakbond,CLB,…… kunnen niet meer doen dan zeggen: he, beste school dat was niet ok…. Als die school dan een spreekwoordelijke middelvinger opsteekt dan is dat ook maar zo…. Sancties kunnen zij of de betrokken leerkrachten hier niet voor krijgen…. Begrijpen wie begrijpen kan….En ondertussen blijven zij beweren dat hoogbegaafde kinderen daar heel goed opgevangen worden: op hun advertentie:  Onderwijs op ieders maat en groeien op eigen tempo…. Gelukkig hebben ze hun humor nog….

Nadien zijn Cédric en Mathis naar een andere school gegaan waar er voltijds hoogbegaafdenonderwijs gegeven wordt.  Dit betekent onderwijs op 50% van de tijd (met prétoetsen en op basis van die resultaten een wiskunde-en taalplanner op maat) en de overige 50% worden opgevuld met schaakles (met toetsen!), Spaans, projectwerk, presentaties (6 op een schooljaar, zelfstandig te maken dus ook zonder handige mama’s of papa’s J),…

Een wereld die openging voor onze beide jongens en wat hebben ze veel bijgeleerd!  Nu twee jaar later, zijn onze jongens zo gegroeid in plannen, organiseren, studiemethodes, leren leren,…. En vooral……. Ze zijn GELUKKIG!

Partnership Lierse Kempezonen in GvA

gva logo - Witte-Raven

Partnership Lierse Kempenzonen op Radio 2

radio 2 logo - Witte-Raven

Cedric’s verhaal

cedric - Witte-Raven