Cédric

Op 18 juli 2008 wordt ons eerste zoontje geboren op 37 weken: Cédric. Een moeilijke start maar na een nachtje aan de zuurstof en in de couveuse kan hij de volgende dag mee naar mijn kamer. Het was het begin van een hele zware periode. Die roze wolk waar iedereen over spreekt?? Vergeet het maar, die heb ik in geen velden of wegen kunnen bespeuren. Cédric was een reflux- en huilbaby: huilen vanaf ‘s morgens tot ‘s nachts met een pauze van 4u ( 19u-23u.) Nicolas en ik stonden in shiften op met hem zodat de andere misschien toch nog 2u kon rusten. En dit elke nacht, voor de eerste 4 maanden. Nadien ging het beter, sliep hij ‘s nachts toch een paar uur en huilde hij alleen nog overdag.

Cédric heeft het kruipen overgeslagen, veel frustraties en gehuil gingen vooraf maar opeens op zijn 10,5 maand waren daar de eerste stapjes en kon hij de wereld ‘eindelijk’ gaan verkennen. Vanaf toen was het huilen al een beetje minder, eindelijk kon die ontdekkingsreis beginnen!

Cédric klom nooit ergens op, is ook nooit ergens vanaf gevallen, wij hebben zelfs nooit hekjes aan de trap moeten zetten (shame on us), hij deed dat gewoon niet.. Net alsof hij al heel goed het gevaar en zijn eigen kunnen kon inschatten. Hij deed enkel de dingen waarvan hij zeker was dat hij ze foutloos kon uitvoeren. Wisten wij veel dat dat nog zijn grootste struikelblok ging worden.

‘Wat is dat een slim manneke’, ‘Dat is ook gene gewone hé’ waren opmerkingen die we heel regelmatig hoorden. Maar wat wisten wij er nu van? Hij was ons eerste kind, alle kinderen zijn toch zo? Cédric heeft geen enkel woord gesproken tot hij naar school ging maar sprak dan plots in volzinnen. Hij begreep alles perfect maar ‘durfde ‘ precies niet te praten omdat hij misschien fouten zou maken of het woord niet helemaal perfect zou uitspreken.

Ik was super ongerust! Hij zal toch geen letsel overgehouden hebben aan het zuurstoftekort bij de geboorte? De kinderarts verzekerde me op dat moment dat Cédric geen ontwikkelingsachterstand had, dat dit vaker bij kindjes voorkwam. En dat hij, volgens haar, eerder voor was op zijn leeftijdsgenootjes. Maar als het mij zou gerust stellen wilden ze ons wel doorverwijzen naar een testcentrum om hem te laten testen. Ik heb lang getwijfeld maar uiteindelijk hebben we het maar voorlopig zo gelaten.

Cédric zijn eerste dagen op school in de instapklas verliepen goed, geen tranen en happy! Wat was ik trots mijn mannetje naar school te zien gaan! Tot……. in de eerste kleuterklas de eerste symptomen optraden: huilen, niet naar school willen, woede-uitbarstingen (alleen thuis, niet op school! Daar was hij de perfecte kleuter!) , enkel nog tv willen zien en echt ‘hangen’ in de zetel, slecht slapen, slecht eten, terug in de broek doen, zich een hele dag vervelen, niet meer spelen,…. We wisten helemaal niet wat er met ons ventje aan de hand was! De kinderarts verwees ons (na allerlei onderzoeken die niks opleverden, hij was lichamelijk helemaal gezond!) door naar de kinderpsycholoog van het ziekenhuis. Cédric was toen 3 jaar. Zij vertelde ons, na observatie dat Cédric waarschijnlijk hooggevoelig was en dat dat meestal samengaat met hoogbegaafdheid of een ontwikkelingsvoorsprong. Misschien moesten we er maar eens over lezen stelde ze voor….

Grote vraagtekens in onze ogen…

Hoogbegaafd , hooggevoelig???? Ons kind???? En dan begin je wat meer na te denken en geeft de psycholoog info en kenmerkenlijstjes, mee….Die je dan eens leest en dan sta je daar: alle puzzelstukjes vallen plots in elkaar… En zijn gedrag kan door te weinig uitdaging komen dan??? Ok, even thuis testen. Ik heb van de ene op de andere dag al het speelgoed weggedaan en vervangen door dingen die voor veel oudere kinderen waren. Een fortuin heb ik toen uitgegeven maar er MOEST iets veranderen! Dit was voor niemand leefbaar en vooral voor hem niet! Als het nog te moeilijk zou zijn, zetten we het wel weg tot hij ouder is. Wat een ommekeer! Hij heeft tot ‘s avonds laat bezig geweest met zijn nieuwe speelgoed: lego in elkaar zetten, smartgames doen, mini loco: Hoe? Kan jij al tellen?Cédric vloog rond mijn hals, mijn kind zag er voor de eerste keer sinds lang gelukkig uit. En natuurlijk is elk kind blij met nieuw speelgoed maar Cédric KON het dan ook, zonder uitleg of hulp zette hij de Lego-auto’s in elkaar, speelde hij de smartgames,…Hij was echt in zijn nopjes! De televisie liet hij maar voor wat het was.

De volgende stap was om met dit verhaal naar school te gaan. De school had tot dan nog niks aangegeven dat Cédric een ontwikkelingsvoorsprong had. Met een groot ei in onze broek, maakten we een afspraak met het zorgteam en de juf. Gewoon eerlijk vertellen hoe wij Cédric ervaren thuis en kijken of dat strookt met wat er in de klas te zien is bij hem… Voorzichtig zijn, vooral niet te opschepperig overkomen want ze zullen wel denken: daar heb je weer zo’n ouders die denken dat hun kind meer kan dan een ander kind. Dat was onze strategie! ;-)Wat was onze verbazing groot toen de zorgjuf zei dat zij vermoedde dat Cédric een kindje was dat versneld kon worden. Versnellen? Wat is dat nu weer? Wat? Van de eerste kleuterklas ineens naar de derde? Nee, daar zijn wij niet voor gekomen…. Mijn kleine ventje is daar niet klaar voor! Wat kan een kleuter van net 4 nu in de derde kleuterklas gaan doen tussen die grote kinderen?

Maar het was al snel duidelijk dat de tweede kleuterklas niets kon bieden aan Cédric. Cédric was nu al zijn broek aan het verslijten. Op school de voorbeeldkleuter maar thuis een hel! Cédric laat nog steeds op school niet zien dat hij zich verveelt en doet braaf mee zoals de juf van hem verwacht maar thuis reageert hij zich af met alle gevolgen vandien…. Dus na lang twijfelen hakten we de knoop door, we zouden het proberen.Dus uiteindelijk zo gezegd, zo gedaan. Cédric begon op 1 september aan de 3de kleuterklas. Geen gemakkelijke start want die kleine ukkepuk zat niet meer bij zijn vriendjes, verwisselde ook voor de eerste keer van klas en juf en had een negatieve ervaring op school achter de rug. Met de hulp en geduld van een lieve juf en een megazorgteam heeft Cédric zijn draai dat jaar gevonden en is hij net zoals al zijn vriendjes van de klas op het einde van het schooljaar blijven logeren op school!! Wat een overwinning! Dat had onze knapperd flink gedaan! Zo stond hij stevig genoeg in zijn schoenen om aan dat eerste leerjaar te beginnen! Daar keek hij ook echt naar uit!

Ook ondanks die versnelling scoorde Cédric goed in die kleuterklas, bij de besten zelfs. En al snel stak de verveling de kop op: mama, school is zo saai….. Oh nee, de alarmbellen gingen terug af natuurlijk. Dat gaat hier toch niet weer beginnen…. We mochten hem nog niet leren lezen of rekenen want wat zou hij dan volgend jaar gaan doen? Dus hem wat zoet houden met letterspelletjes, rekenblaadjes,…dat was de opdracht. Ook op school zocht de juf naar voldoende differentiatie. Ik kan je verzekeren dat het een heel moeilijke opdracht was! Werkblaadjes afprinten, dat moest ik doen na school, nog willen leren, voorlezen uit de kinderencyclopedie voor het slapen,…ik heb het allemaal gedaan….

Maar wat keek mijn ventje uit naar het eerste leerjaar!!!! Dan zou hij eindelijk gaan rekenen, lezen en vooral…. LEREN! Want dat is wat mijn schat wil, leren! Over dino’s, sarcofagen, dieren, landen en werelddelen…. De eerste weken van het eerste leerjaar waren een grote euforie! Mama, hier heb ik mijn hele leven op gewacht! Om te leren,….! En huiswerk te maken!! Wij waren al helemaal blij! Zou de moeilijke periode nu eindelijk voorbij zijn? Ik had er in ieder geval goede hoop op! Maar in oktober stak het verveelmonster al reeds weer de kop op! Ik stond al snel bij zijn juf om haar op de hoogte te brengen. Want dat was de afspraak met het zorgteam: als Cédric thuis aangeeft dat hij zich verveelt, kom het ons dan zeggen mevrouw. We weten hoe hij is, hij laat het niet op school zien. U bent onze beste barometer om te weten hoe het met hem gaat.

Daar stond ik dus bij de juf. Nee, zei de juf ik zie ‘het’ niet in hem, hij doet goed mee in de klas, zijn lezen is niet van dat niveau dat hij al extra zou kunnen, rekenen lukt wel goed en wij starten na de herfstvakantie met de rekengroepen (kindjes worden ingedeeld volgens niveau voor het vak wiskunde). We twijfelen nog of we hem in de hoogste groep zouden zetten of toch lager… Uiteindelijk na veel veranderingen en veel uitvluchten zijn de rekengroepen pas half januari gestart….

In november stond er een didactische test bij Exentra voor Cédric op het programma. Dit is een test die aantoont welke uitbreiding Cédric aankan en welke bundels voor hem van toepassing kunnen zijn. Een handleiding op maat eigenlijk. Bij de bespreking van zijn testresultaten waren we opgelucht! Alle uitbreidingsmateriaal dat het Exentra voorstelde, is voorhanden op school! De test wees uit dat Cédric eigenlijk de basis kon laten vallen en vooral in de uitbreiding zijn uitdaging zou vinden. Wat een coole school hebben we toch! We beseffen ondertussen wel dat we veel geluk hebben dat het zorgteam samen met ons op deze kar springt dus het komt wel goed met Cédric. We hebben een fortuin gespendeerd voor die test maar het was het waard… dachten we….

Want dat was buiten zijn klasjuf gerekend…. Nee, zij zag ‘het’ nog steeds niet. Zelfs niet met een test en een uitgeschreven conclusie door experts waarin stond wat er nodig is voor Cédric? Het uitbreidingskaftje dat met veel zorg was samengesteld door de zorgjuf geraakte maar zelden tot bij hem, hij kreeg ‘babyboekjes’ om te lezen ondanks dat hij een hoger AVIniveau al aankon… Onze lieve schat werd ongelukkiger en ongelukkiger…. En wij moesten met lede ogen toekijken.Ondanks de gesprekken met de juf en zorg, met directie en zelfs CLB kregen wij de juf niet in beweging om Cédric die uitbreiding te bieden. Hij kwam wel in de hoogste rekengroep terecht op aanraden van Exentra maar niet omdat de juf er achter stond. Hij moest zelfs aangepast huiswerk (samengesteld door de rekenjuf) meekrijgen maar zelfs dat geraakte niet tot bij hem op de een of andere manier… Vreemd niet?

Cédric geraakte hoe langer hoe meer gedemotiveerd om naar school te gaan, geraakte depressief zelfs… Nogmaals een gesprek, opvolgingsgesprek na een maand om te evalueren. Ondertussen was er wel een plusklaswerking gestart op school waar Cédric aan kon deelnemen. Geweldig vond hij het!! Dat zijn de dagen waar hij elke week naar uitkijkt! Uiteindelijk is ons ventje zich beter gaan voelen na de paasvakantie….en heeft hij nog redelijk het schooljaar kunnen afsluiten.

De zomervakantie verliep ook niet vlekkeloos…. Activiteiten uitvinden om die 9 weken te overbruggen want na een paar weken was de fun er ook wel af voor Cédric. Gelukkig houdt hij van lezen en heeft daar verschillende boeken verslonden! Tijdens die vakantie hebben we dan ook een IQ-test laten doen voor Cédric, in de veronderstelling dat dat misschien duidelijker zou zijn voor school om hem te bieden wat hij nodig had. Nu leek het wel dat de twijfel nog bestond of hij wel ‘echt’ hoogbegaafd was…. Dus Cédric doet die test. Hij heeft dat flink gedaan om nog maar net 6 te zijn… Uit die test bleek overduidelijk dat hij een IQ had van meer dan 130! Maar hij had zich heel gestresseerd gevoeld tijdens de test, had geen klik met de testafnemer dus we mochten er vanuit gaan dat zijn IQ score een ondergrens was dus er mocht nog een flinke marge mee in overweging genomen worden! Whatever, we hadden een cijfer voor school dus wij weer heel optimistisch, vanaf nu zou het beter gaan.

September, een nieuw schooljaar, een nieuwe start! Wij waren alvast klaar om dit K*K-jaar achter ons te laten en terug voor een topschooljaar te gaan. De vreugde was dus groot dat de nieuwe klasjuf van het tweede leerjaar me aansprak om te zeggen dat ze Cédric extra rekenwerk had gegeven omdat ze had gelezen in zijn schooldossier dat het ‘ne straffe’ was voor wiskunde! Jippie! Eindelijk iemand die het begreep…. Dachten we…. Als snel bleek dat Cédric zich weer niet goed voelde in de klas, hij moest veel wachten, verveelde zich als een stekker en moest zoveel herhalingen maken… dat hij op den duur de blaadjes gewoon door ruimte joeg! Superveel gesprekken met zorgteam en juf haalden niks uit, want de juf ‘zag’ het niet. Kon zelfs geen veilige omgeving creëren zodat hij zelf kon vertellen wat hem zo ongelukkig maakte…. Cédric tegen Kerstmis zijn tweede depressie in en wij in zak en as… en zo ging het jaar verder. Wat blij waren we dat ook dat schooljaar weer ten einde was… We hadden hem ondertussen aangemeld bij een dramatherapeute, misschien kon zij hem helpen in zijn depressie… en ons hopelijk ook!

Cédric zijn derde leerjaar, was er eentje van de ommekeer! Een duobaan van twee juffen die wisten waar het over ging! Hoi hoi! Cédric ging naar de kangoeroeklas, naar de rekenklas, kreeg uitbreiding, mocht zelfstandig werken en als hij daarmee klaar was mocht hij verder werken aan een project rond een zelfgekozen onderwerp en na ong. 2 maanden mocht hij dan dit presenteren voor de klas! Nooit gedacht dat die stoere man dat zou doen! Maar hij genoot om te presenteren, om zich dan ook te verkleden (als uil, vampier of oermens) en aan zijn klas te tonen wat hij allemaal ontdekt had. Leren moest hij nog steeds niet doen. Hij haalde zonder inspanning gemakkelijk 95% en meer in totaal op zijn rapport en ik begon me wel zorgen te maken. Hoe gaat hij dat in het secundair onderwijs doen? Hij moet NOOIT leren, weet alles gewoon uit de klas, doet geen boek open, is ondertussen slordig en verstrooid… Kortom studie/werkhouding nul… Ondertussen ook er helemaal van overtuigd dat je niet moet leren. Leren leren mama? Dat snap ik niet zene… ofwel weet je het ofwel niet. Onze kleine perfectionist was er ook hoe langer hoe meer van overtuigd dat je ALLES moest kunnen en liefst ook van de eerste keer en zonder fouten. Want dat was hij gewoon. Alles wat moeilijk was bleef gewoon liggen, werd niet aangeraakt en alles waarvan hij zeker was dat hij geen fouten bij zou maken waren de dingen waar hij voor koos! (remember de trap zonder hekje?). Honderden keren ben ik gaan vragen om hem moeilijkere dingen te laten doen, hem te leren leren , want ik ben bezorgd hoe het verder moet met hem! Maar nee…. Geen gehoor…. Ik moest eigenlijk gewoon blij zijn dat het zo goed met hem ging en eerlijk, het was het beste jaar sinds de 3^de kleuterklas dus liet ik het ook maar zo. Volgend jaar het 4^de lj, dan zal hij wel uit zijn pijp moeten komen! En eerlijk, ik genoot eigenlijk ook teveel van mijn gelukkige ventje dat nu eindelijk vrienden had en best wel opgewekt naar school ging.

Het vierde leerjaar,… Vanaf de eerste week wilde ik graag met de klasjuf bespreken hoe we de positieve tred van het vorige schooljaar konden verderzetten. Weet je wel, het gaat nu goed, laten we het aub zo houden. Hallo beste juf, Cédric werkte vorig schooljaar heel zelfstandig, deed projecten en presenteerde deze voor de klas, ook heeft hij eens een lesje W.O. gegeven. Top vond hij dat, hij geniet er echt van en wat belangrijker is hij wordt er gelukkig van en kan de tijd die hij overheeft aan besteden. Topplan toch? Antwoord van de klasjuf doodleuk: heel goed mevrouw, dat is zeker iets wat hij thuis dan kan doen want ik heb daar geen tijd voor……..Voor ons een geluk dat deze juf er tussenuit is gevallen en we een ‘vervang’juf kregen die er wel helemaal voor wou gaan. Zij heeft een heel huiswerk- en takensysteem ontworpen om te kunnen differentiëren in de klas voor alle leerlingen! Op maat en in drie categorieën. Waarom kan zij dat wel vroeg ik me af? Het zorgteam was ook enthousiast over haar initiatief en wilde het implementeren en voorstellen aan het hele leerkrachtenteam maar hooooo….. die zagen het helemaal niet zitten! Dus dit fantastische initiatief bleef gewoon in het vierde leerjaar bij Cédric. Cédric was gelukkig en kon er zijn ei kwijt. Voorlopig was dat het belangrijkste maar mijn grote zorg was zijn werk/leerhouding. Nog steeds moest die kapoen echt niks doen…. Het was zelfs zo erg dat hij op een keer op een toets 12/10 had gescoord! Ja, je leest het goed: 12/10.   Het was grote toetsenweek. Cédric was zijn boek vergeten om te studeren thuis. Ik wou echt niet toegeven om bij een vriendje een boek te gaan halen. Honderd keer had ik hem al gezegd dat hij voor zijn spullen moest zorgen! En stiekem hoopte ik dat hij tegen de muur zou lopen met een slecht (of minder) resultaat. Eindelijk zou hij zijn lesje leren! J Hij scoorde op een toets 12/10! Ja, je leest het goed: 12/10. Er was een extra vraag waarmee je extra punten kon scoren. Het was leerstof van vorig jaar en de juf wilde toetsen of de kinderen misschien dit konden terugvinden in hun grijze massa. Dus die van mij: zie je wel mama, ik hoef niet te leren want ik kan het toch! Dat wil je dus niet horen natuurlijk……

Ondertussen hadden we positieve geluiden opgevangen van het hoogbegaafdenonderwijs in een school in Brasschaat. Met deze mentaliteit kon Cédric echt niet naar de middelbare school gaan, dat kwam niet goed! Ondertussen wilde onze school niet meer verder op dit plan, misschien moet u maar gewoon aanvaarden dat Cédric het gewoon goed zal doen. Zo een kinderen bestaan er ook hoor! En voor de zoveelste keer kreeg ik de boodschap dat ik mijn kind ‘pushte’.

De knoop was doorgehakt: onze jongens gaan van school veranderen…… OMG wat zijn daar veel tranen voor gelaten!!!! In de eerste plaats van Cédric en ook van Mathis. Zij wilden helemaaaaaal niet veranderen en hun vrienden achterlaten. Ook ik heb enorm veel tranen gelaten en zoveel vragen gingen door mijn hoofd: Waarom kan deze school nu niet gewoon doen wat ze horen te doen? Waarom moeten mijn kinderen nu zo ongelukkig zijn terwijl ze toch gewoon recht op onderwijs hebben? Waarom behandelen die leerkrachten ons alsof we de slechtste ouders van de wereld zijn? En ga zo maar door, en in mijn geval: ga zo maar heel wat nachten door…. Kinderen huilden zich in slaap, verweten ons van geen rekening met hen te houden enzovoort….. Erg want we wilden alleen het beste voor hen. Dankzij Nicolas hebben we voet bij stuk gehouden (ik was al helemaal akkoord om het toch niet te doen). En zo gingen Cédric en Mathis op 1 september 2017 naar een nieuwe school.

Wat een stressvolle dag was me dat! Elke uur, nee elke minuut heb ik op de klok gezien! Zo blij om hen af te halen van school! Hoe zou het geweest zijn? Ze hebben even moeten wennen maar na een week had ik een hele andere Cédric! Hij voelde zich onmiddellijk als een vis in het water daar! Hij krijgt nu de leerstof van het vijfde leerjaar (en dus niet van 6^de leerjaar, of extra bundels of extra uitdagend werk ofzo) maar hij krijgt die op 50% van de tijd. De oneindige herhalingen zijn geschrapt, hij krijgt voor wiskunde en taal een voortoets en op basis van deze resultaten wordt zijn persoonlijk werkplan opgesteld. Heeft hij toch nog de instructie nodig? Geen probleem dan volg je gewoon mee! Heb je het helemaal onder de knie? Super! Werk maar verder op je tempo en start je maar met die breinbrekers. Wat hij dan die andere 50% van de tijd doet? Hij moet een zestal presentaties maken op het schooljaar rond een onderzoeksvraag die hij zelf mag kiezen (een vriendje had bv: Waarom kunnen vliegen op het plafond wandelen? Hoe cool is dat??), ze werken ook rond verschillende thema’s in groepen, krijgen Spaans, schaken, mindfulness, diversiteit, actualiteit, debatmomenten, filosofeermomenten,…. Mijn ventje bloeit helemaal open! Hij is ad rem, gevat en humoristisch, doet mee aan acties voor het goede doel (en dan bedoel ik dat hij, samen met zijn klasgenootjes de organisatie van a tot z voor hun rekening nemen en er nog supergoed in is ook!). En wat me helemaal plezier doet, hij heeft vriendjes! Hij is nog nooit zoveel gevraagd voor verjaardagsfeestjes, om te komen spelen,… zijn zelfvertrouwen is nog nooit zo groot geweest! Maar dit is niet zomaar in zijn schoot gevallen he… hij heeft wel wat flinke noten moeten kraken. Die eerste toets van frans met een 2/10… dat was niet zo een fijne avond. Poeh! Maar wat was ik stiekem blij dat hij eindelijk ervaarde dat hij zonder leren geen resultaat haalt. Ik heb hem ook gezegd dat wij een 6/10 (waar hij voor gewerkt heeft) zelfs beter vinden dan een 10/10 waar hij niks voor moest doen. En nu had hij die twee want hij had er niks voor gedaan. En met niks bedoel ik ook niks he… zelfs zijn boek nog niet open gehad. Nog zoiets, vooraleer hij gebruik wou maken van die agenda…. Nee mama ik weet perfect wat ik moet doen…. Het verschil nu was wel dat hij zijn huiswerk van een hele week moest plannen en dat dat wel moeilijker bleek dan verwacht. Ook ervaren dat een tekst 1 keer lezen niet hetzelfde was als studeren was ook een eye opener ;-). Maar met geduld en moed probeerden we hem daarmee te helpen: woordenlijsten schrijven kan helpen, mindmaps maken, afvragen en herhalen is nodig om de leerstof te ‘pinnen’ in je hoofd….. Uren hebben we erover gedaan, uren hebben we erover ruzie gemaakt, gediscussieerd,… maar we zijn ondertussen bijna 1,5 jaar later en ik kan nu oprecht, trots en met een hart vol vertrouwen zeggen dat Cédric er klaar voor is voor dat middelbaar! Wat ben ik trots op de jongen die hij nu geworden is ondertussen. Hij heeft niet alleen op studievlak een klik gemaakt maar is ook weer een stuk ‘volwassener’ geworden. Hij is ondanks het feit dat hij een jaartje jonger is, een volwaardige pre-puber en hij is mijn topkerel!